24.01.2018 / 22324 Görüntüleme
MAZİDEKİ KORKUTELİ
Yıl bin dokuz yüz atmış beş yetmişli yıllar
Daracık sokakları, patika yolları
Toprak damları, ahşap merdivenleri
Mis kokulu elma bahçeleri
Derelerinden akan temiz, berrak suları
Kazan oğlu caddesi, camileri
Hanları, hamamları, boynu poşulu hamalları,
Balkonlardan tırmanan hanımeli çiçekleri vardı
İnsanlar ezan sesiyle yatar, horoz sesiyle kalkarlardı
Çarşı Pazar demircilerin çekiç sesleri
Sokakları at arabalarının çan sesleriyle inlerdi
Büyük küçük herkes birbirini tanır, sayar sever dinlerdi
Bahar gelince seher vaktinde bülbüller öterdi
Uzunlukta çalıkuşunun bağında
Mor sümbüllü çiçekler açardı Caranlar sokağında
Buluşurduk sinemadan çıkınca; yağcıların sokağında
Tutuşurduk el ele gezerdik güle oynaya
Karakaya altında, pınar başında Helingahda
Taş medresede, Alâeddin’de oyun yerinde
Mutluyduk çocukça sevdaların peşinde deyim yerinde
Salıncaklar kurardık ceviz ağaçlarının altında gölgelerde serinde
Hayallerimiz ümitlerimiz vardı ötelerde derinde
Bir bahar akşamı kaybettim seni
Çok aradım bulamadım, utandım soramadım
Tam, tam kırk yıl geçti aradan
Sen arayıp buldun beni yüreğimden vurdun beni
Unuttuğumu sanmıştım mazideki sevgini
Meğer hiç unutamamışım ben seni